Charleville-M.: bevroren fontein en draaimolenKnordier liet zich afgelopen week ontbieden in zijn geliefde Thiérache, een streek in het meest oostelijke departement van de región Picardie - het uiterste noorden van Frankrijk. Zoals u misschien weet, speelde hij rond de laatste eeuwwisseling jarenlang voor conciërge dan wel toerist in een uit Amsterdam naar deze streek geïmporteerde ‘schaftkeet’. Na een jaar of twintig als romantische Pipowagen dienst gedaan te hebben, fungeerde deze roulotte nog even als zuipkeet dan wel geitenschuur. Maar nu vergaat het dit vakantiehuisje-op-wielen zoals het in Frankrijk hoort: hij zakt langzaam in elkaar, overgeleverd aan het boertige microklimaat van de Thiérache.
Niet ver van de laatste standplaats van de keet ligt het aardige dorpje Harcigny, waar journalist Frank Siddiqui met zijn partner een ‘werk- en muziekstudio’ is begonnen. Als je ‘Vriend’ van hun stichting [www.studioharcigny.nl] wordt en een paar dagen per jaar helpt klussen, mag je voor een schappelijke vriendenprijs in hun mooi gerestaureerde huis verblijven. Deze keer was ik er voor de derde keer, ditmaal om te helpen bij de plaatsing van een portacabin die net uit Zeeland was gearriveerd. Jawel, u leest het goed: een portacabin! Distantieerde ik mij ik in m’n Pipo-periode al stevig van de (sta)caravan – witte kunststof sleurhut der burgerij - zo’n grijze rechthoekige bouwkeet zonder wielen is helemáál van romantiek gespeend.
De weergoden grepen in: de vorst maakte de aanleg van een degelijk fundament voor het zes bij drie meter grote gevaarte onmogelijk. De grond was eenvoudig te hard om er de met cement vol te storten gaten in te graven. Jammer, want ik had mij erop verheugd om met een paar kerels een dagje lekker stevig te spitten.
Frank verzachtte echter het leed door mij op weg naar een bouwmarkt een zeer bijzonder gebouw in het nabije historische stadje Vervins binnen te loodsen. Tegenover het fraaie, maar voormalige Palais de Justice staat een wat vervallen bedrijfspand dat je makkelijk over hoofd ziet. Hier wordt sinds 1906 een weekblad gedrukt dat qua productiewijze zijn weerga in Frankrijk en wijde omtrek niet (meer…) kent, Le Democrate de l’Aisne.
Frankrijk kent geheel onafhankelijke vakbonden, maar dit is de enige syndicalistische krant die nog altijd met een Linotype wordt gemaakt, een zetmachine die de functies van zetten en gieten verenigt. Deze revolutionaire machine werd in 1886 ontwikkeld in de V.S. door de jonge Duitse immigrant Ottmar Mergenthaler.
Op een Linotype wordt de tekst met behulp van een toetsenbord ingevoerd. Bij het aanslaan van een toets valt een matrijs met een letterteken uit een magazijn in een houder. Spaties vallen vanuit een ander kanaal tussen de woorden. Als de regel (line) vol is, wordt deze direct gegoten en zo ontstaat een hele zetregel uit één stuk metaal, dat na gebruik kan worden omgesmolten en opnieuw gegoten.
Wil je je een soort Catweazle-maar-dan-terug-in-de-tijd voelen, knip & plak onderstaand filmpje dan in je browser. Nou ja, '-pje', het duurt ruim een kwartier. Maar dan ben je heerlijk tot rust gekomen én een ervaring rijker! :
http://www.youtube.com/watch?v=UDscsDkLeXY&feature=youtu.be
