Under the volcano

Nee, zo bedronken in tequilaroes, vervreemding en contacten met ondoorgrondelijke inheemselingen als de protagonist van Malcolm Lowry´s fatalistische roman ben ik niet. Eén overeenkomst wel: thuis voel ik mij niet in Pucón, walhalla voor met name de Argentijnse en Chileense young happy few. En een paar Europese backpackers die óók graag de schitterende bergen voor niet-rokers of juist voor rokers willen beklimmen. Cryptisch uitgedrukt? Ik bedoel dat ik uit mijn hotelkamer met helder weer steevast een rookpluimpje boven de Villarica zie. Chili schijnt 2.000 vulkanen te hebben, waarvan ca. 50 actieve. Dit aantal hoorde ik althans deze week, moet nog ff gecheckt worden.

Ik dwaal af, maar ach, papier of flatscreen is geduldig. Een eerlijk man noemt dingen bij de naam: ik heb eigenlijk vanavond weinig zin in schrijven. Het zal wel een keer wennen en het hééft ook wel wat, berichten de wereld insturen vanuit zo´n licht benauwende cabine met een verveelde studente achter de tap en een teller die à raison de 200 pesos per 20 minuten loopt. Mis! Zij is niet verveeld, zij antwoordt net als echte zowat àlle Chilenen erg beleefd en aardig op mijn vraag tot hoe laat de intertent geopend is. "Ya estoy cerrando" meldt zij. Oeps, ze gaan hier op eentje na allemaal om half elf dicht, meldt zij. Weet ook you meteen hoe laat ik dit schrijf.

Kort dan: hoe mooier en veelbelovender het oord, hoe groter de kans op teleurstellingen. Maar.... vandaag kwam het uiteindelijk helemaal goed. Hoe, dat leest you in de volgende blog. Hoezo cliffhanger? Tip van de sluier dan: