Waarna Knordier niet meer kon inslapen, uren voor zonsopgang. Gevolg: gepieker en pogingen niet meer te piekeren, vooral over zijn relatie tot of met R. Voelt Knordier zich in ieder geval zelden prettig bij een ‘baas/knecht’-verhouding, hier is het ook nog eens één-op-één. Bovendien is én voelt Knordier zich te afhankelijk van R., omdat hij in zijn “huis” is en in zijn “bedrijf” – La Balade – werkt. Nagenoeg elk gesprek staat in het teken van al uitgevoerde, onderhavige dan wel toekomstige klussen op het fraaie kampeerlandgoed.
(R.’s goed recht, hij is hier immers om keihard te werken aan zijn droom - als multi-taskende ZZP’er heeft hij een onzeker inkomen uit werk als deejay op bruiloften en partijen en voor een uitkering hoeft hij niet aan te kloppen: eerst eigen auto en (Franse) huis opeten…)
Maar Knordier wordt hier(door) erg op zichzelf teruggeworpen met vandaag ouderwets heimwee als gevolg. Knor-de-Wereldreiziger die vorig jaar nog twee maanden in z’n eentje Chili doorkruiste…
Bij het ontbijt probeert Knordier R. en z’n vriendin deelgenoot te maken van z’n blues, maar hun hoofd staat op dat moment naar een te ondernemen uitstapje. Dan maar douche, ontbijt, koffie en uur met de hond door velden en over wegen lopen. Bij terugkeer is het terrein verlaten en komen de tranen: zit Knor hier ‘in z’n uppie met een puppie’ (én, het moet gezegd, de inmiddels vertrouwde en lieve hond Bo). De puppy van drie maanden is trouwens een Beaucheron, een echte chien de garde en dat lot van kettinghond lijkt onontkoombaar…
Tranen gedroogd, schop onder de kont en met het motto ‘Niet zwelgen, maar verdelgen – niet rouwen, maar bouwen” vervolgt Knordier zijn klus aan de “Hadrian’s Wall”. Bramenstruiken aan gort slaan en knippen en afvoeren. Zware stenen stapelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten