Vendredi Fishday!

opschrift: Drunk Again

Telkenmale hij vannacht ontwaakte, kletterde, drupte of tikte de regen op Knordier’s woonwagen. Om acht uur liet hij zijn huisbaas/werkgever in diens stenen huis iets verderop per SMS weten dat hij een uurtje later acte de presence zou geven en draaide zich nog eens lekker om, want het blééf regenen.
Na het ontbijt droog genoeg om het gisteren afgezaagde lindehout op te ruimen en een groot betonnen terras ter achterzijde van het hoofdgebouw te kuisen: vegen, oud boomblad wegscheppen, resterend vuil natspuiten en onderwijl met grote bezem schrobben. Toch regen en zelfs hagel. Intussen vertelde R. hoe zijn indertijd bestelde zeven m³ vloeibaar beton een week te laat arriveerde. Terwijl hij een mélange van opgetrommelde Angelsaksische en Franse kennissen hun vijfde kop koffie inschonk kwam het bericht dat de rijdende betonmolen niet meer draaide: de vrachtwagen stond bij Limoges vast met panne.

‘s Middags hebben we eindelijk zon, maar dan rust Knordier uit schrijft. Voor het avondeten heeft R. met wat Engelse landverhuizers afgesproken in ‘Chez Jacques’, een Engelse-Schotse kroeg naast de kerk in Marsac. Jawel, in het buitenland wonen verbroedert. Knor heeft zijn laptop-met-WiFi mee en logt bij binnenkomst direct in. Het benodigde stopcontact dwingt aan een met zeil bedekt tafeltje plaats te nemen, niet wetend dat daar even later ook de twee met R. “bevriende” Engelse echtparen plaatsnemen.
Achter hem vloeit uit de tap druppelt zowel Franse blonde als 1664. Op tafel schreeuwen de Limousiner koeienletters van The Bugle hem tegemoet, een van de twee Engelstalige streekkranten (toevallig leest Knordier in zo’n ‘local sufferdje’ dat ooit Portugees-Sefardische joden dit gerecht ontwikkeld hebben. Nadat ze het rond 1550 naar Londen hadden gebracht, merkten ze tot hun afgrijzen dat de Engelsen varkensvet gingen gebruiken…). Van de menukaart spatten gebroederlijk gerechten als Schotse haggis, eiergeklutste Elzasser quiche en speciaal vanavond.... :

"
Vanavond is het Knorretjes beurt om te afgrijzen. Voor hij het weet zit hij een aflevering van Coronation Street, George & Mildred en The Adams Family tegelijk. Dat laatste slaat op het gezin dat de pub “runt”: een rossige Schot met zijn Engelse vrouw, volwassen zoon en hond Bailey - naar het drankje… R. heeft horeca ervaring en ziet met lede ogen hoe goedbedoeld maar onhandig het uit het welzijnswerk afkomstige paar het dorpscafé “runt”.

Daar komt het eerste stel binnen, de wat gesoigneerde, donkerharige E. en zijn schuchtere vrouw S.. Knor voelt zich ongemakkelijk zo achter zijn laptop gezeten en de vrouw blijft lange tijd staan mèt haar jas aan. Het laatste is niet vreemd, want het is koud in ‘Chez Jacques’: men heeft nauwelijks geld om de schoorsteen goed te laten roken. Buiten vliegen regen- en windflarden door de dorpsstraat.
Knordier mompelt verontschuldigingen over de wellicht wat ongastvrije opengeklapte laptop, waarop hij net de langverbeide e-mails uit Nederland leest. Gelukkig neemt "Sir" Edward naast hem plaats en leest voor de grap hardop een e-mail, het toetsenbord nog warm, in gebroken Nederlands voor.
Intussen draagt een grote vrouw met een ouderwetse uilenbril onder haar sliertige kapsel op elkaar gestapelde kartonnen “pizzadozen” de zaak binnen. Knordier’s rake opmerking dat de eenmaal opengeklapte dozen veel van een laptop weg hebben, verdrinkt in het geweld van zijn op de moddervette fish & chips aanvallende tafelgenoten én de alsmaar doorkletsende gepensioneerde electromonteur –nu-fervent-modelvliegtuigbouwer-en-vlieger “George” (pardon:) Richard).
De dames doen er voornamelijk het zwijgen toe. Edward blijkt na afloop van dit wonderlijke diner in Knordier’s ogen de enige Mensch te zijn van de vier echtelieden. Een ziekte (van Crohn) dwingt hem echter uiterst langzaam te eten waardoor zijn gespreksstof zich tot het uiterste beperkt.
N.B. nu volgende link kopiëren, in je browser plakken en hoofd linksom kantelen voor een filmpje!
http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=r2vaEFgqufk

Knor filmt en wordt net niet geraakt door landend modelvliegtuigje Richard

De autistische sfeer wordt verhoogd door drie andere Engelsen die aan een belendend tafeltje geboeid op een moderne notebook met een glanzend beeldscherm een aflevering van Coronation Street bekijken. Van onderling contact tussen de verscheidene groepjes Britten is geen sprake. Af en toe loopt een Franse dorpeling binnen die – wellicht zijn Zuideuropese karakter getrouw – na een wijntje of pastis weer vertrekt.
Intussen is het het geronk van een buiten, in het steegje achter de pub, ronkende generator tot het licht benevelde brein van Knor doorgedrongen: de mobiele Fish & Chips kraam! Nieuwsgierig loopt hij het café uit en treft naast de vrouw met de uilenbril een man in een vettige witte apothekersjas en stropdas. Als hij toestemming vraagt een foto van de kraam te maken slaakt de vrouw een net iets te opgetogen kreet “Oh really! Mé?”.
Terug in de pub ziet hij barvrouw Fee weer verdiept in Facebook, merkt hij dat zoon Graham zich in de rekening vergist en mag hond Bo tot zijn blijdschap een portie vis uit een door struikelende Uilenbril op de grond gekwakte doos oplikken…