Afl. 7. (laatste in de serie La Balade): Onze Lieve Heer heeft rare kostgangers

De countryzanger

Voor een Randstede- en Noorderling een unieke gewaarwording: winterkoude en lentegloed die elkaar geen strobreed voorrang gunnen. Voor een winterschilder én zonaanbidder een wat onrustige dag: bij het takken snoeien moet ik hemd na trui afpellen, terwijl bij het planken beitsen de extra overall weer te warm is. Na de afgesproken werkuren met korte broek en T-shirt lekker met een boek in de zon het woord chillen letterlijk nemen!
De stilte wordt vanochtend alleen in- of aangevuld met kwinkelerende vogeltjes. Gisteren is de aandoenlijke puppy die hier enkele dagen ‘op zicht’ was gestald opgehaald. R.’s vriendin had zich bijna laten verleiden het rondhuppelende Teigetje mee naar Nederland te nemen.Vanmorgen is zij echter alleen naar Holland teruggekeerd.
Haar vertrek is misschien de reden waarom de normaal onverstoorbare R. wat van slag is: hij schroeft meer dan eens een plank voor de veranda van Pipowagen Nr. 2 verkeerd om vast.

De timmerman

En nu een lange zin. Zelf sta ik meditatief veertig latten – afkomstig van een strandtent in Wijk aan Zee én een intensief gebruikt bed van mijn tijdelijk broodheer – te beitsen onder het genot van Hank Williams III’s Straight To Hell, lekker smerig gezongen ‘country-billy’, als in mijn ooghoek opeens een eigenaardig voertuig de smalle oprijlaan naar het grasveld opschuift met als meest opvallende element de grote ramen aan verder groene zijkanten.
Is het een streekbus? Een camper? Een SRV-wagen? Achter het glimmende, hoepelgrote stuur blijkt een oude bekende van R. te zitten. Als het gevaarte tot stilstand is gekomen, kan ik de eerste verwonderde blikken op interieur en bestuurder werpen. Aan het niet opgemaakte bed achterin de bus en rondslingerende kledingstukken, landkaarten en wat niet al te zien, is hier sprake van een woning. Zeg maar een vrijgezellen-woning. Tegelijk is hier sprake - zo leert de eigenaar mij - van een bedrijfsbus uit 1972…

De busbewoner

De realiteit kan je, uiteraard, niet bedenken. Toevallig arriveert namelijk pal achter de bus een tweede voertuig op La Balade. Als R. over een politieauto grapt en ik een drietal forse lichten op het dak van de terreinwagen zie, denk ik een seconde dat de stokoude ‘woonbus’ voor een controle is achtergevolgd. Maar het is “gewoon” Ian van het dorpscafé met naast zich in de auto een Engelsman wiens morbide obesitas-postuur de klankkast vormt voor het stemgeluid van een brulboei. De man lijkt rechtstreeks afkomstig uit een beruchte achterstandswijk in Birmingham en heeft interesse in wasmachines. Die heeft R. De man bezit een graafmachine. Die wil R. …

Roodbruine koeien, groene sprieten en gele paarden(bloemen)

Mijn maag rammelt, goed moment om mij aan dit groepje ‘vrije jongens’ te onttrekken en één van de door R. uit Nederland meegebrachte tarwebroden uit de vriezer te halen. Bij het avondeten rollen R.’s net gearriveerde vriend de anekdotes over de tong. Heeft op een vijftig meter lange coaster bij IJmuiden gewoond. Stond afgelopen winter met zijn woonbus in de achtertuin van een alcoholist. Ging precies een jaar geleden de uitdaging aan beheerder te worden van een door de Nederlandse eigenaar haastig verlaten en – naar direct zou blijken - wekenlang ingesneeuwd rakend huis-met-vee-en-camping op 1000 meter hoogte in de Pyreneeën (“hier liggen lange plastic handschoenen om het lammetje uit moederschaap te trekken”, “sorry, leidingen bevroren en telefoon uitgevallen”, “ik moet nú weg [op wintersportvakantie…]”). Voorheen en later bleek de camping zowel het decor van een NCRV-uitzending met de aan drugs en minderjarigen verslaafde ‘pseudopeut’ Keith Bakker als een aflevering van het tv-programma Ik Vertrek!….

Me dunkt, een mooie bijna-slotzin van dit Franse avontuur. R., Bo en ik zouden enkele dagen later in harmonie en hitte over binnenwegen in veertien uur naar Amsterdam terugrijden. Ondanks teveel Vlaamse files en een vlak naast R. – Bo een plaspauze gunnend - “ontploffende” vrachtwagen (zie mijn tamelijk spectaculaire ‘nieuwsfoto’: vastgelopen remmen veroorzaakten zoveel hitte dat brand in de oplegger ontstond, waardoor twee banden met luide knallen sprongen). Arme Bo sprong tweemaal een meter in de lucht…. Maar een ieder mens en (Knor)dier kwam goed terecht!

Op de achtergrond het Santiago de C.-pelgrimspad

Afl. 6: Heimwee en the comfort of strangers (dogs)

Komt het door de stilte, de schone lucht? Knordier herinnert zich z’n dromen hier veel beter als thuis. Vannacht stond hij na afscheid te hebben genomen van zijn hardloopgroepje gepakt en gezakt klaar voor een grote reis met het vliegtuig. Door onbekende kink in de kabel moest Knordier opeens vlák voor vertrek lang wachten. Heel lang. Zólang dat hij maar besloten te ontwaken…
Waarna Knordier niet meer kon inslapen, uren voor zonsopgang. Gevolg: gepieker en pogingen niet meer te piekeren, vooral over zijn relatie tot of met R. Voelt Knordier zich in ieder geval zelden prettig bij een ‘baas/knecht’-verhouding, hier is het ook nog eens één-op-één. Bovendien is én voelt Knordier zich te afhankelijk van R., omdat hij in zijn “huis” is en in zijn “bedrijf” – La Balade – werkt. Nagenoeg elk gesprek staat in het teken van al uitgevoerde, onderhavige dan wel toekomstige klussen op het fraaie kampeerlandgoed.

(R.’s goed recht, hij is hier immers om keihard te werken aan zijn droom - als multi-taskende ZZP’er heeft hij een onzeker inkomen uit werk als deejay op bruiloften en partijen en voor een uitkering hoeft hij niet aan te kloppen: eerst eigen auto en (Franse) huis opeten…)
Maar Knordier wordt hier(door) erg op zichzelf teruggeworpen met vandaag ouderwets heimwee als gevolg. Knor-de-Wereldreiziger die vorig jaar nog twee maanden in z’n eentje Chili doorkruiste…
Bij het ontbijt probeert Knordier R. en z’n vriendin deelgenoot te maken van z’n blues, maar hun hoofd staat op dat moment naar een te ondernemen uitstapje. Dan maar douche, ontbijt, koffie en uur met de hond door velden en over wegen lopen. Bij terugkeer is het terrein verlaten en komen de tranen: zit Knor hier ‘in z’n uppie met een puppie’ (én, het moet gezegd, de inmiddels vertrouwde en lieve hond Bo). De puppy van drie maanden is trouwens een Beaucheron, een echte chien de garde en dat lot van kettinghond lijkt onontkoombaar…

Tranen gedroogd, schop onder de kont en met het motto ‘Niet zwelgen, maar verdelgen – niet rouwen, maar bouwen” vervolgt Knordier zijn klus aan de “Hadrian’s Wall”. Bramenstruiken aan gort slaan en knippen en afvoeren. Zware stenen stapelen.

Afl. 5 in de reeks 'Op en rond ‘La Balade’ : Bijzondere boom, droom en ‘granuloom’

Man in boom

Gisteren maakten we ‘De wandeling naar de Holle Boom’, waarbij ik tevens als notulist optrad t.b.v. een flyer voor campinggasten. We liepen naar een bos tussen Arrènes en Les Rorgues waar een indrukwekkende, eeuwenoude eik staat. Vergeleken met Nederland kent Frankrijk weinig oude bomen, zestig jaar is er al bijzonder. Deze is naar men zegt vierhonderd jaar, maar vreemd genoeg wordt hij slechts door een schamel bordje aangegeven. De eik is niet zo hoog, maar erg breed. Doordat een enorme zijtak ooit is afgebroken gaapt een mansgroot gat in de stam waar je eenvoudig in klimt. Als in een sprookje komt men in een soort grot waarin drie volwassenen goed zouden kunnen slapen…

’s Middags is het opeens drukkend warm. Ik zet de onderkant van een veranda in de groene verf, onderbroken door een uurtje zwoegen en vloeken bij het terugplaatsen van de ‘maai-bak’ van een kleine tractor/grasmachine, waarvoor R. een nieuwe rubberen snaar had gekocht.
’s Avonds zijn we bekaf. Ik beleef een vreemde nacht, omdat ik al rond negen uur gekleed en met de elektrische kachel aan op mijn bed in slaap val. Ontwaak twee uur later, ontkleed me en stap nu in bed, maar zet per ongeluk kachel op ‘hoog’ in plaats van uit. Ontwaak midden in de nacht uur, versuft. Daarna volgt gelukkig een beloning, een Bijzondere Droom:
‘Natuurgroep Ankeveense Plassen’ verwelkomt een nieuwe vrijwilliger, een vrouw nog wel: koningin Beatrix. Zij is in burger. Als ik haar begroet, steek ze minzaam een hand náár en een hoofd boven mij uit. Ze praat, maar komt naturel over, beetje deftig. Opeens vaart onze sloep zónder mij weg. Geagiteerd maak ik een reuzensprong, merk dat ik het net niet ga halen en besluit in de lucht zwevend – als in een tekenfilm terug te keren naar de walkant. De boot keert en pikt mij en een andere vergeten medewerker alsnog op. Meest bijzonder detail: Beatrix gaat bijna geheel verscholen in een soort menshoge harnas of kap, dat of die een dubbel doel lijkt te dienen: incognito blijven én beschermd tegen de elementen.


R. trakteert op een uitje naar het nabije dorpje Ransonnet, waar de eerdergenoemde Engelsen E. en zijn vrouw S. wonen. Ik krijg de indruk dat we de pensionados nogal overvallen - behalve R.’s vriendin gaan ook hond Bo en de puppy-op-zicht mee, maar E. maakt zich bij binnenkomst vooral druk waar zijn fles gin staat. Hij heeft de ziekte van Crohn in een vergevorderd stadium en ik vermoed dat de man liever nog een jaar of vijf plezierig mét-drank leeft dan de komende twintig jaar op een streng ‘Crohn-dieet’. Hij is op en top Britse ironie, zij maakt echt contact. Mijn eerste bier krijg ik zittend in de donkere huiskamer waar een schemerlamp brandt en een zoele wind door het geopende raam waait. Daarna drinken we buiten op het terras in de felle zon verder.
Ik voel mij direct op m’n gemak in het smaakvol ingerichte oude huis, waar ze sinds 2000 wonen. Ouderdom en E.’s ziekte zijn reden voor het echtpaar om het Franse staatsburgerschap trachten te verwerven: de medische zorg in Frankrijk staat als uitmuntend bekend en geldt óók voor bewoners die uit een ander EG-land komen. Dan moet Engeland echter niet uit de EG stappen, zoals een referendum binnenkort moet uitwijzen…
Dat wordt voor de wat verlegen S. nog een klus: behalve een pittige taaltest zijn talrijke certificaten vereist. Haar eigen geboortecertificaat zal geen probleem geven – zij werd zes dagen voor de bevrijding in 1945, op de dag dat Hitler zelfmoord pleegde, geboren), wel dat van haar rond 1850 ergens in Ierland geboren grootmoeder.

De volgende ochtend ben ik ook nog uren na ontwaken duf en ‘raar’.’s Middags kom ik echter terug op m’n besluit vrij te nemen, c.q. mij ziek te melden, want er wacht een aardige klus die voor de verandering in groepsverband wordt verricht. Met hulp van de Schot Ian verplaatsen we een onder gemene bramen en bladertroep half schuilgaande rij natuurstenen om er dichterbij de perceelgrens een mooie miniatuur Hadrian’s Wall mee op te richten. Qua gewicht variëren de stenen van één tot wel zeventig kilo, de meeste zo’n vijf à tien kilo. R.’s poging om met de in tropische landen gebruikelijke slash and burn-methode de bramen te verdelgen haalt weinig uit, maar ach: fikkie stoken is altijd leuk.

De ezel stoot zijn hoofd niet, hij laat het soms even hangen (De Tao van Knor)

Hieronder deel 4 van een serie
(voor de eerdere afleveringen a.j.b. omlaag 'rollen')

Eindelijk een droge dag. Eerst de veertig spijlen van de veranda van m’n eigen Pipowagen losschroeven. R. kreeg ze van een Nederlandse supermarkt en als je goed kijkt, herken je er het houtwerk van de 'groenten- en fruitafdeling' in!
Dan verf afkrabben en schuren en R. helpen bij het bouwen van een veranda voor de andere Pipowagen. Hoop gesjouw met balken, waaronder een net gescoorde partij ‘betonharde’ balken. Ruiken lekker naar cacao als je er gaten in boort, maar je schrikt aanvankelijk van de harde knetterknallen door opgeperste lucht in het boorgat.
Meten is pas weten zonder vergeten, zegt Knor. Later ontdekt R. dat de voordeur van de Pipo niet open kan én hij stoot z’n hoofd bij het alsnog betreden van de wagen. Hij blijkt de veranda 15 cm. te hoog te hebben geconstrueerd… De Tao zegt: Je doet niet goed, je doet niet fout. Je doet.

die 80 kg-stenen liggen nu rond een mooie vuurplaats

Na m’n middagdutje regel ik een fiets met te zachte banden en sjees met laptop en al de heuvel omlaag naar Marsac om te laat te bedenken dat ik mijn adapter ben vergeten. In het verlaten café Chez Jacques tref ik alleen adolescent Graham aan. Behulpzaam maar zonder succes gaat hij op zoek naar een adequate fietspomp. Nog even peddel ik het saaie dorpje rond met als hoogtepunt aankomst en vertrek van het uit twee rijtuigen bestaande dieseltreintje naar Montlucon. Terug in Les Rivailles blijkt aardige buurman Claude een prachtige compressiepomp te hebben voor de fietsbanden, dus ik bedank hartelijk en complimenteer hem met de gele bloemenzee in zijn tuin.
Na de lekkere haché met groenten laat ik mij door R. meetronen op een flinke wandeling door de velden langs de dichtbegroeide bospercelen die bij de aankoop van zijn huis zaten begrepen. In een ervan staat een verroeste zaagmolen. Afgesleten, menhir-achtige rotsblokken her en der in de weilanden waardoor hond Bo kriskras voor ons uit rent, net niet door het dolle heen.

Bo kijkt de Limousiner koe uit de boom...

Net als in Nederland laat de lente in de Creuse dit jaar lang op zich wachten. Vandaag verrast het weer zowel de lente als de mens met een heuse hete zomerdag: 26 graden! In stijl onderneem ik een toeristisch uitje per fiets met flinke klimmetjes naar het mooie Bénévent l’Abbaye dat op een bergtop ligt. Ik tref hagedissen en een heuse adder op spoorbrug en dan een begraafplaats met een paar schamele houten kruisen voor hen die het in het Wilde Westen van de 20e. eeuw niet zo breed hadden.
Zo goed als niemand op of naast de weg. In Bénévent echter opeens een hoop wandelaars, pelgrims zelfs, want het is een geliefde pleisterplek op een van de twee Santiago-routes door deze streek. De meeste zijn middelbaar of bejaard, dus viel mijn oog vanzelf op een knappe Francaise in strakke spijkerbroek, maar mijn wens tot toenadering blijft steken bij de vraag of zij mij met fraaie achtergrond wilde fotograferen.
Meer plezier beleef ik aan een gesprek met een man die op het dorpsplein voor zijn winkeltje staat dat de eigenaardige naam Adosdanes draagt. Letterlijk: Oprugvand’ezels. Met een licht verontschuldigende glimlach legt Breton Yves uit dat je juist niet midden op de rug van een ezel moet zitten. Daar is die rug simpelweg niet op gebouwd. Je kunt wel doen zoals mannetjes in landen rond de Middellandse zee doen: helemaal áchterop zitten en hop hop hop, maar niks galop.
Als de man vervolgens zonder enig drama vertelt dat een onbekende bij zijn komst in de Creuse een moederezel met jong heeft vergiftigd - waarschijnlijk uit locaal-crimineel verzet tegen deze “buitenlander” – neem ik hem uit solidariteit een briefkaart en een pakje Bonbons au lait d’ânesse af. Volgens Yves staat ezelmelk van alle zoogdierenmoedermelk het dichtst bij dat van de mens.

Vendredi Fishday!

opschrift: Drunk Again

Telkenmale hij vannacht ontwaakte, kletterde, drupte of tikte de regen op Knordier’s woonwagen. Om acht uur liet hij zijn huisbaas/werkgever in diens stenen huis iets verderop per SMS weten dat hij een uurtje later acte de presence zou geven en draaide zich nog eens lekker om, want het blééf regenen.
Na het ontbijt droog genoeg om het gisteren afgezaagde lindehout op te ruimen en een groot betonnen terras ter achterzijde van het hoofdgebouw te kuisen: vegen, oud boomblad wegscheppen, resterend vuil natspuiten en onderwijl met grote bezem schrobben. Toch regen en zelfs hagel. Intussen vertelde R. hoe zijn indertijd bestelde zeven m³ vloeibaar beton een week te laat arriveerde. Terwijl hij een mélange van opgetrommelde Angelsaksische en Franse kennissen hun vijfde kop koffie inschonk kwam het bericht dat de rijdende betonmolen niet meer draaide: de vrachtwagen stond bij Limoges vast met panne.

‘s Middags hebben we eindelijk zon, maar dan rust Knordier uit schrijft. Voor het avondeten heeft R. met wat Engelse landverhuizers afgesproken in ‘Chez Jacques’, een Engelse-Schotse kroeg naast de kerk in Marsac. Jawel, in het buitenland wonen verbroedert. Knor heeft zijn laptop-met-WiFi mee en logt bij binnenkomst direct in. Het benodigde stopcontact dwingt aan een met zeil bedekt tafeltje plaats te nemen, niet wetend dat daar even later ook de twee met R. “bevriende” Engelse echtparen plaatsnemen.
Achter hem vloeit uit de tap druppelt zowel Franse blonde als 1664. Op tafel schreeuwen de Limousiner koeienletters van The Bugle hem tegemoet, een van de twee Engelstalige streekkranten (toevallig leest Knordier in zo’n ‘local sufferdje’ dat ooit Portugees-Sefardische joden dit gerecht ontwikkeld hebben. Nadat ze het rond 1550 naar Londen hadden gebracht, merkten ze tot hun afgrijzen dat de Engelsen varkensvet gingen gebruiken…). Van de menukaart spatten gebroederlijk gerechten als Schotse haggis, eiergeklutste Elzasser quiche en speciaal vanavond.... :

"
Vanavond is het Knorretjes beurt om te afgrijzen. Voor hij het weet zit hij een aflevering van Coronation Street, George & Mildred en The Adams Family tegelijk. Dat laatste slaat op het gezin dat de pub “runt”: een rossige Schot met zijn Engelse vrouw, volwassen zoon en hond Bailey - naar het drankje… R. heeft horeca ervaring en ziet met lede ogen hoe goedbedoeld maar onhandig het uit het welzijnswerk afkomstige paar het dorpscafé “runt”.

Daar komt het eerste stel binnen, de wat gesoigneerde, donkerharige E. en zijn schuchtere vrouw S.. Knor voelt zich ongemakkelijk zo achter zijn laptop gezeten en de vrouw blijft lange tijd staan mèt haar jas aan. Het laatste is niet vreemd, want het is koud in ‘Chez Jacques’: men heeft nauwelijks geld om de schoorsteen goed te laten roken. Buiten vliegen regen- en windflarden door de dorpsstraat.
Knordier mompelt verontschuldigingen over de wellicht wat ongastvrije opengeklapte laptop, waarop hij net de langverbeide e-mails uit Nederland leest. Gelukkig neemt "Sir" Edward naast hem plaats en leest voor de grap hardop een e-mail, het toetsenbord nog warm, in gebroken Nederlands voor.
Intussen draagt een grote vrouw met een ouderwetse uilenbril onder haar sliertige kapsel op elkaar gestapelde kartonnen “pizzadozen” de zaak binnen. Knordier’s rake opmerking dat de eenmaal opengeklapte dozen veel van een laptop weg hebben, verdrinkt in het geweld van zijn op de moddervette fish & chips aanvallende tafelgenoten én de alsmaar doorkletsende gepensioneerde electromonteur –nu-fervent-modelvliegtuigbouwer-en-vlieger “George” (pardon:) Richard).
De dames doen er voornamelijk het zwijgen toe. Edward blijkt na afloop van dit wonderlijke diner in Knordier’s ogen de enige Mensch te zijn van de vier echtelieden. Een ziekte (van Crohn) dwingt hem echter uiterst langzaam te eten waardoor zijn gespreksstof zich tot het uiterste beperkt.
N.B. nu volgende link kopiëren, in je browser plakken en hoofd linksom kantelen voor een filmpje!
http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=r2vaEFgqufk

Knor filmt en wordt net niet geraakt door landend modelvliegtuigje Richard

De autistische sfeer wordt verhoogd door drie andere Engelsen die aan een belendend tafeltje geboeid op een moderne notebook met een glanzend beeldscherm een aflevering van Coronation Street bekijken. Van onderling contact tussen de verscheidene groepjes Britten is geen sprake. Af en toe loopt een Franse dorpeling binnen die – wellicht zijn Zuideuropese karakter getrouw – na een wijntje of pastis weer vertrekt.
Intussen is het het geronk van een buiten, in het steegje achter de pub, ronkende generator tot het licht benevelde brein van Knor doorgedrongen: de mobiele Fish & Chips kraam! Nieuwsgierig loopt hij het café uit en treft naast de vrouw met de uilenbril een man in een vettige witte apothekersjas en stropdas. Als hij toestemming vraagt een foto van de kraam te maken slaakt de vrouw een net iets te opgetogen kreet “Oh really! Mé?”.
Terug in de pub ziet hij barvrouw Fee weer verdiept in Facebook, merkt hij dat zoon Graham zich in de rekening vergist en mag hond Bo tot zijn blijdschap een portie vis uit een door struikelende Uilenbril op de grond gekwakte doos oplikken…

La balade de gens alcoholeux

11 april. Regenachtig, zacht, winderig weer. Meterdikke linde geknot door mij als een ooievaar bovenop de knoet te nestelen. Kniebeschermers in werkbroek kwamen goed van pas. Sommige takken zo dik als boompjes. Klus nam twee uur. R. hakselde machinaal een deel van de dunne takken tot zaagsel voor perken en perkjes. De sfeer was goed, ik in mijn element (zagen! klauteren!) en niet meer zo moe als de dag tevoren.

Dit is geen knotwilg, maar een knotlinde

De kleine hakselmachine haperde nogal of stokte door oververhitting. Toen hij wel erg abrupt stopte, bleek R. per ongeluk samen met een takje het snoer te hebben doorgeknipt… ‘Buurman & Buurman’ moment, we moesten lachen, van schrik bij hem geen sprake. Over buurmannen gesproken, Engelsman met huis verderop kwam langs voor een praatje dat uitliep tot een uur. Aardige man die modelvliegtuigbouw- en vliegen als fervente hobby heeft. Ik genoot van zijn Engelse humor. R. noemt hem en zijn vrouw ook wel George and Mildred, maar dat mag ik niet hardop zeggen.

De vrouw van de modelvliegtuigpiloot

’s Avonds nog meer Engelsen en humor in de kroeg. Na het heerlijke middagmaal (bruine bonen, spek, soep) viel ik rozig in m’n bed voor de siësta. Na de supermarkt (flesje Eau de vie, Guinness, chips, chocola) in Bénévent-L’Abbaye was het alsof ik een Engelse dorpspub belandde. Direct leuk contact met vrolijke ‘hittepetit’ (Hollands, niet Frans uitgesproken, s.v.p.) Sharon (60) wier man een brouwerij heeft (ca. 6 bieren) met de naam ‘Brasserie 23’, naar het departementsgetal van de Creuse. Aan de toog stond een Engelse stamgast en alcoholkenner opgesteld, met wie het gezellig kletsen was. Aan andere kant van de toog licht beschonken Franse dorpelingen, waaronder rentenier/racist monsieur X die zijn voormalige hotel aan de overkant vd straat heeft volgestouwd met elpees, singeltjes, jukeboxen en PacMan-spelletjes…

De man van de barkeepster brouwt het prima Bières23 bier in Fursac

Terug wilde R. nog even langs de Engelse kroeg in Marsac. Aan de toog stond dezelfde alcoholkenner die ons blijkbaar was voorgegaan op deze route. Verder dooie boel: zoon achter de tap, aan social media verslingerde moeder op de sofa met laptop op schoot. Een half uur voelde ik mij het jongetje dat met ouder op visite zich noodgedwongen moet vermaken met een boekje in een hoekje.

EERSTE DAG OP ‘WWW.LABALADE.NL’ IN DE FRANSE CREUSE IN DE FRANSE LIMOUSIN (CA. 350 KM. TEN Z. VAN PARIJS)

Woensdag 10 april 2013

Ratelen. Tikken. Buiten tikt de regen voor de zoveelste keer op het dak van de Pipowagen waar R. mij heeft ondergebracht. Binnen tikt het toetsenbord van m'n laptop. Permanent Vacation, debuutfilm van Jim Jarmusch die ik rond mijn 25e. in De Melkweg zag. Alleen, ik weet het nog. Jongeman hangt sad but beautiful in New York rond. Doelloos? Af en toe vrijt hij met z’n vriendin, dan loopt hij over straat, dan speelt hij wat op z’n saxofoon…. Moet er regelmatig aan denken als ik mijn veelkleurige lot zou willen benoemen: scholier, student, baanloze, reiziger, vrijwilliger, schrijver… altijd zoekende, op reis, ongebonden… “slechts” in de weg gezeten door mijn eigen verhalen, neuroses en lijf.
Bedrieglijk, die ‘permanente vakantie’, maar zonder haat geen liefde, zonder pech geen geluk, zonder inspanning geen ontspanning. Het woord ‘permanent’ klinkt behalve geruststellend ook als iets onontkoombaars…

Ik ging moe en gespannen op reis, gisterochtend om half vier in het donker toen R. met zijn grote Mercedes bestelauto met aanhanger kwam voorrijden in de straat. Gelukkig is hij een goede chauffeur, die zijn zwaarbeladen combinatie over eerst stille Nederlandse, toen drukkere Belgische snelwegen stuurde. Weliswaar een prettige stille cabine en ook lieve hond Bo – tussen ons in gezeten met zijn kop beurtelings op mijn linker- en R.’s rechterbovenbeen – hield zich koest, maar ik voelde ons als in een vrachtwagen over de wegen denderen. Ergens boven Lille werd het pas echt licht. Ik had het beurtelings warm en koud door tocht en radiator. Bo verwarmde gelukkig mijn schoot. Ondanks het zeer matineuze vertrek geraakten we in Parijs in de file: noodgedwongen twee uur de oerlelijke voorsteden aanschouwen en het mij uit zeventiger jaren films en cartoons bekende kilometerslange slingerend lint van stilstaand en voortspoedend blik. Ergens begon de Derde Wereld al, een heuse bidonville pal naast de snelweg, een van houten hutten, plastic en touwtjes aan elkaar hangend ‘kamp’ voor god mag weten wat voor stadsnomaden of daklozen.
Intussen was het gaan regenen. De laatste driehonderd kilometer werd onze auto geteisterd door zulke hevige buien dat we soms niet sneller dan 65 km. per uur moesten rijden. R. zag een zwaar ongeluk gebeuren, drie of vier auto die plotseling op hun kop lagen – ik kreeg er door de snelheid bizar genoeg niets van mee. Zat wat te suffen of keek net de andere kant op. Verderop doemden zwarte en hard naar links waaiende rookwolken op, een vrachtwagen was op een parkeerplaats in de brand gevlogen. In gestage volgorde zagen we achtereenvolgens twee brandweerauto’s en een kraanwagen ons tegemoet komen. Op de file na bleek ons gelukkig onheil bespaard.
Les Rivailles is een hameau [gehucht, hamlet, vlek] van zes huizen. Bij aankomst woei het hard en wisselden zon en regen elkaar in hoog tempo af. Schots weer. [De volgende ochtend belandde ik met R. in Chez Jacques, een door een Schots paar met tienerzoon gedreven café in Marsac. R. ging er even bijpraten en we dronken een pils die onterecht blonde werd genoemd]

Knordier knutselt aan z'n eigen onderkomen: Pipowagen I.

Na het lange stilzitten voelde mijn lijf kriegel en wilde bewegen. Ik hielp R. met uitladen en nam mijn intrek in de meest luxe van zijn twee Pipowagens die vooralsnog schuilging onder een enorm groen bouwzeil. Binnen bleek het gelukkig niet koud of klam en kon ik een elektrische radiator aanzetten. Voor Gewone Mensen een betaald, romantisch en speels vakantiehuisje, voor mij een nieuwe fase op mijn permanent vacation.
Terwijl R. een heerlijk avondmaal in elkaar draaide (hij ‘draait’, DJ van beroep, ook gevraagde dansmuziek op feesten en partijen), nam ik inmiddels uitgeput een uurtje rust op het prachtige donkerhouten ledikant. Ik rekende uit dat ik 16 uur – ‘bijrijden’ is ook ‘werk’ - non-stop in touw was geweest, van ’s ochtends half vier tot ’s avonds half acht.

Labrador/Stafford 'Bo' ruikt spoor van Pipowagen II.

Geen wonder dat ik mij vandaag een soort zombie voel. R. is de gedrevenheid zelve, maar die heeft dan ook een half jaar naar dit moment en deze locatie uitgekeken. Kost mij moeite zijn tientallen verrichtte of geplande projecten bij hem te laten en mij niet de ‘altijd vermoeide sukkel’ te voelen, maar ik ben eenvoudig te moe. Gelukkig neemt hij mij mee op een flinke wandeling langs enkele buren en oude bekenden. Af en toe struinen we heerlijk dwars door modderige weilanden, waarbij ik helaas een ouderwetse winkelhaakscheur in mijn dure spijkerbroek oploop.
Eerst de meest nabije buren, een vriendelijk bejaard echtpaar waarvan de man Claude heet en een beetje de burgemeester van Les Rivailles speelt. Verderop een hoog huis door een echtpaar uit Somerset vijf jaar opgeknapt en bewoond, maar nu te koop staand – ‘ik mis de kleinkinderen zozeer’, zegt de vrouw en laat mij het hele huis zien. Voor Franse begrippen erg hoge kamers als betrof het zo’n oud stationsgebouw. Naar zeggen vijftig bomen rondom gekapt, niet zichtbaar op de eerste Google Streetview foto’s…. Jammer, want nu staat het huis er te onbeschermd bij, het fraaie uitzicht ten spijt.

Franse autobezitters hoeven geen Wegenbelasting te betalen...

R. laat mij enkele prachtige door groen en mos woekerde autowrakken zien. Dan lopen we Marsac in en via de achterdeur het café van de Schotten. R. nodigt ze nog voor dezelfde avond te eten uit. Tja, hij is slagerszoon en gek op koken, kruiden, barbecuen, vlees en… vrouwen, ha ha.
‘s Avonds had R. Ian, z’n vrouw en zoon Graham te eten. Heerlijk eten (worstjes, groenten, gebakken aardappel, in cider ingelegde dus inmiddels flink alcoholische pruimen, wijn), maar oppervlakkig contact. Beleefd trok ik mij na de thee terug in mijn Pipowagen.

Facebook adieu, WELKOM op Knordier's Blog!

Charleville-M.: bevroren fontein en draaimolen

Knordier liet zich afgelopen week ontbieden in zijn geliefde Thiérache, een streek in het meest oostelijke departement van de región Picardie - het uiterste noorden van Frankrijk. Zoals u misschien weet, speelde hij rond de laatste eeuwwisseling jarenlang voor conciërge dan wel toerist in een uit Amsterdam naar deze streek geïmporteerde ‘schaftkeet’. Na een jaar of twintig als romantische Pipowagen dienst gedaan te hebben, fungeerde deze roulotte nog even als zuipkeet dan wel geitenschuur. Maar nu vergaat het dit vakantiehuisje-op-wielen zoals het in Frankrijk hoort: hij zakt langzaam in elkaar, overgeleverd aan het boertige microklimaat van de Thiérache.



Niet ver van de laatste standplaats van de keet ligt het aardige dorpje Harcigny, waar journalist Frank Siddiqui met zijn partner een ‘werk- en muziekstudio’ is begonnen. Als je ‘Vriend’ van hun stichting [www.studioharcigny.nl] wordt en een paar dagen per jaar helpt klussen, mag je voor een schappelijke vriendenprijs in hun mooi gerestaureerde huis verblijven. Deze keer was ik er voor de derde keer, ditmaal om te helpen bij de plaatsing van een portacabin die net uit Zeeland was gearriveerd. Jawel, u leest het goed: een portacabin! Distantieerde ik mij ik in m’n Pipo-periode al stevig van de (sta)caravan – witte kunststof sleurhut der burgerij - zo’n grijze rechthoekige bouwkeet zonder wielen is helemáál van romantiek gespeend.

De weergoden grepen in: de vorst maakte de aanleg van een degelijk fundament voor het zes bij drie meter grote gevaarte onmogelijk. De grond was eenvoudig te hard om er de met cement vol te storten gaten in te graven. Jammer, want ik had mij erop verheugd om met een paar kerels een dagje lekker stevig te spitten.
Frank verzachtte echter het leed door mij op weg naar een bouwmarkt een zeer bijzonder gebouw in het nabije historische stadje Vervins binnen te loodsen. Tegenover het fraaie, maar voormalige Palais de Justice staat een wat vervallen bedrijfspand dat je makkelijk over hoofd ziet. Hier wordt sinds 1906 een weekblad gedrukt dat qua productiewijze zijn weerga in Frankrijk en wijde omtrek niet (meer…) kent, Le Democrate de l’Aisne.



Frankrijk kent geheel onafhankelijke vakbonden, maar dit is de enige syndicalistische krant die nog altijd met een Linotype wordt gemaakt, een zetmachine die de functies van zetten en gieten verenigt. Deze revolutionaire machine werd in 1886 ontwikkeld in de V.S. door de jonge Duitse immigrant Ottmar Mergenthaler.



Op een Linotype wordt de tekst met behulp van een toetsenbord ingevoerd. Bij het aanslaan van een toets valt een matrijs met een letterteken uit een magazijn in een houder. Spaties vallen vanuit een ander kanaal tussen de woorden. Als de regel (line) vol is, wordt deze direct gegoten en zo ontstaat een hele zetregel uit één stuk metaal, dat na gebruik kan worden omgesmolten en opnieuw gegoten.



Wil je je een soort Catweazle-maar-dan-terug-in-de-tijd voelen, knip & plak onderstaand filmpje dan in je browser. Nou ja, '-pje', het duurt ruim een kwartier. Maar dan ben je heerlijk tot rust gekomen én een ervaring rijker! :
http://www.youtube.com/watch?v=UDscsDkLeXY&feature=youtu.be

HEINO: Der Blonde Rächer aus Bad Münstereifel

Wie zei alweer dat Duitsers geen humor en gevoel voor ironie hebben? Paus Benedictus mag zich te oud voelen voor zijn ambt, de 74-jarige schlagerzanger Heino verrast vriend en vijand met een heuse rockplaat. Hij is niet de eerste bejaarde ster (Johnny Cash, Jerry Lee Lewis...) die een album met louter covers maakt, maar deze man heeft een missie. Rache! Wraak! Een missie van waarlijk Shakespeariaanse proportie, dus krachtig, vilein én humoristisch!
Krachtig omdat hij op z'n vingers kon natellen dat de natie verdeeld zou raken (de plaat schoot naar de eerste plaats in de hitlijst). Humoristisch vanwege de hoes en de - kan het lulliger - titel: "Mit freundlichen Grüssen". En vilein omdat de gecoverde bands zich juridisch niet kunnen verweren, zolang je tekst en muziek van een compositie niet verandert. "Er möchte den Kollegen, die ihn (...) veräppelt haben, einfach auch mal einen Spiegel vorhalten", laat de schlager-bard bij monde van zijn manager weten. Zum Teufel!, ik moet zeggen dat zijn mogelijke zwanenzang bij beluistering "gewoon goed" klinkt!

Het was Seije Slager die mij afgelopen zaterdag in dagblad Trouw attendeerde op 's mans geslaagde 'ironische coup', waarmee Heino in één klap al zijn critici het zwijgen oplegt. Heinz-Georg Kramm - in 1938 in Düsseldorf geboren - is namelijk al decennia het mikpunt van parodie en spotternij. Okay, het imago dat de vlasblonde zanger met de zonnebril zich aanmat oogt als een kruising tussen Roy Orbison en Brains uit de tv-serie Thunderbirds. Maar wie weet dat hij altijd een donkere zonnebril draagt, omdat hij lijdt aan de ziekte van Graves, waardoor zijn rechteroog uitpuilt (exoftalmus)? En kan hij het helpen dat elke tegencultuur in Duitsland haar afkeer tegen kleinburgerlijkheid vooral op hem projecteert? Dat hij meer platen dan de Beatles verkocht, waardoor hij de status van - typisch Duitse term - Überstar heeft bereikt? Kan hij het helpen dat sommige fans geloven dat aliens een chip in zijn hersenen aanbrachten die het welzijn der mensheid helpt bewaken?

Punk, rock, metal of hiphop: Heino "doet" het. Nena, Die Ärzte, Rammstein... In het lied Sonne van de gothic rockers uit de voormalige DDR vind ik Heino's zware bariton net zo mächtig als het origineel. En net als bij Rammstein is het verfrissend tussen alle Engelstalige invloeden die mooie Duitse taal te horen. Ik zou zeggen (ha, ha): give it a try... Luisteren. Der Heino, meine ich!

25 nEW wAVE records fOR sALE

Het was je misschien niet opgevallen, maar het geluid van een elpee klinkt beter dan dat van een cd. Bovendien maakt de verpakking (foto/teksten) de elpee aantrekkelijker: zie de foto's hieronder. Het is het nu, in 2013, nog altijd of opnieuw waard om voor (weinig) geld een platenspeler op de kop te tikken en af en toe lekker een 'plaatje te draaien'. Kant A of kant B, 20 of 40 minuten is genoeg als welkome onderbreking.

Mocht je interesse hebben, ONDERSTAANDE ELPEE'S ZIJN BIJ MIJ TE KOOP! Prijs varieert van € 1,50 tot € 10,00. Ze zijn in redelijke tot prima staat. De meeste zijn in de jaren '80 gemaakt en klinken net als de persing: vét tijdloos!

1. L'Attentat - Shamrock [aanstekelijke A'damse paardenhosgalop C&W]
2. the Birthday Party - Prayers on fire
3. Nick Cave & the Bad Seeds - Kicking against the pricks
4. James Chance - Live aux Bains Douches [de witte James Brown]
5. Deaf School - English boys/Working girls
6. Ivy Green - The Quest [NL]
7. Billy Joel - 52nd Street
8. Southside Johnny & the Asbury Jukes - The Jukes
9. Carole King - Simple Things
10. David Kubinec - Some things never change
11. The Monochrome Set - Strange boutique
12. Van Morrison - Wavelength
13. Colin Newman - Provisionally entitled the singing fish
14. The Passage - Pindrop
15. The Records - idem
16. The Saints - Prehistoric sounds [Australische garage]
17. Chris Stamey - It's a wonderful life
18. The Tapes - You just can't sleep [A'dams à la Talking Heads]
19. T.C. Matic - Choco (met 'Putain! Putain!')
20. Tom Tom Club - Close to the bone [hobbyband van twee Talking Heads]
21. U2 - Boy
22. Alan Vega & Martin Rev - Suicide
23. Wire - Document and eyewitness/Electric Ballroom LP + Notre Dame Hall 12''
24. XTC - Drums and wires
25. 23 Skidoo - Seven songs