CIRCO SHOW TIMOTEO

Gisteren, 1 april, hingen er aankondigingen in het dorp, HOY CIRCO SHOW TIMOTEO, 22.00, LIMACHE. Limache is 7 kilometer verderop, een stadje met op zijn beurt een sneltramverbinding met de badplaats Viña del Mar. Navraag leerde mij dat het niet zomaar een circus betreft. De woorden burlesk, travestieten en variété vallen. Lijkt mij erg leuk, maar Edmundo en Choni zijn niet meer de feestbeesten zoals ik ze vijftien jaar geleden in Amsterdam leerde kennen. En ze hebben nu kinderen: zes honden met een overigens heerlijk onbedorven IQ van een kind van vier jaar… Ook een mailtje naar de Dulcinea van El Olmue die ik eerder in de bus ontmoette, gaf vriendelijk maar gedecideerd nul op mijn rekest: haar dochter moet om half negen naar bed.
Ingegeven door mijn licht humeurige ‘Stranded on a dateless night’ stemming – je bent een Knordier of niet! – besloot ik thuis te blijven. Dat wierp z’n vruchten af: de dogs in the hood hielden zich koest en ook op het aanpalende vakantiekamp van de Politiebond viel die avond niets te vieren dat muzikale omlijsting nodig had. Ik sliep lekker een hele nacht door!
Gevolgd door een Palmpaaszondag die er wezen mocht. Tenminste, als het hoofddoel ontspanning en het (tijdelijke) bestaan van een pensionado was. Opgestaan om half elf nam ik ditmaal müsli met gepofte rijstkorrels, aangelengd met soyamelkpoeder en water uit de kraan. Dat laatste wil zeggen uit eigen bron, die het hoofdgebouw deelt met het huis van de tuinman Jorge en zijn gezin. Beide huizen zijn van de oom van E. Leidingwater is officieel alleen drinkbaar tussen acht en elf uur ’s ochtends.
Om twaalf uur gingen E. & C. naar de kerk! Ik weet dat E. dit soms doet uit een soort antropologische interesse, maar ditmaal was de concrete aanleiding het overlijden van zijn moeder precies drie jaar geleden. Met ondermeer de wijding van een Palmpasentakje uit eigen tuin werd zij herdacht. Ik vernam verder dat de priester ook pleitte voor meer toleráncia. Dit in verband met de recente moord door neonazi’s op een homoseksuele jongen. De voorzitter van het Chileense COC bewees zijn ongetwijfeld ‘goede zaak’ echter een slechte dienst door bewust te verzwijgen dat een bisschoppelijke autoriteit wel degelijk de op de intensive care liggende jongen had bezocht. De paus zelf kwam niet, maar die zit dan ook nu in Cuba…
Voor het eerst in dit huis lieten E. & C. de kinderen alleen achter bij een oppas, namelijk ik. Het viel mij alles mee: de groten – Amada (wat mensenschuw), Ramón (joviale lobbes) en Lolita (blonde vacht, leader of the pack) en de kleintjes Ernesto (wijs, half-Pekinees, altijd tuk op ontsnappen), Nora (licht depressief) en Juanito (type jachthond, ongelooflijk slim en waardig, trekt zich van niets en niemand iets aan) gedroegen bij bijna verdacht voorbeeldig…. stil. Waardoor ik eens lekker rustig een (vorig) feuilleton op m’n blog kon schrijven.
En toen… wat lezen in zowel hangmat als reisgids. En toen pasta met basilicum en knoflook, rode wijn erbij. En toen weer lezen en aankruisen in reisgids en hangmat. En toen even zwemmen. En toen even een Chileens seksblaadje uit de zeventiger jaren doorbladeren.

En toen… even een ommetje bij dat oh zo melancholiek stemmende geeloranje avondlicht door wat gortdroge stoffige straten aan de rand van het dorp. Aangetrokken door gejoel en gefluit stuitte ik op een amateurvoetbalwedstrijd. Toevallig werd net een speler met een rode kaart het veld uitgestuurd. Ik zag hem niet lang daarna bij een slordig langs het veld geparkeerde auto - zijn bezwete gele shirt al uitgetrokken – een halfbloot kind in de armen houdend. Zijn jonge vrouw zat in de auto.

En toen… liep ik door nagenoeg verlaten zondagmiddagstraten via de supermarkt voor wat wijn, een flesje van het kwaliteitsbier Kross en wat chips terug naar huis. Wat zal de avond brengen?
De stoute en dappere schoentjes aan en naar Limache. Kost wat zelfoverwinning in m’n eentje ’s avonds in het donker naar een of ander vage travestietententoonstellingstent in een onbekende plaats te gaan. Eerst lopen door de stoffige straten van Olmue, afwisselend nauwelijks of juist fel beschenen door felgele straatlampen. Dan het colectivo busje à 700 pesos naar Limache die echter niet naar het beoogde Circo reed. Overstap in taxi à 750 pesos naar een buitenwijk waar ook het plaatselijke ziekenhuis is. Handig bij ongevallen met hapgrage leeuwen of omlaag gestorte trapezeartiesten.
Bij Circo Timoteo komt gelukkig geen wild of getemd dier te pas, alleen de homo sapiens van uiteenlopende kunne. Was het omdat ik veel te vroeg of alleen was, of omdat de entourage zo armoedig en karig oogde dat mijn romantische kinderziel niet direct geraakt werd? Naast de tent stonden naast een kraampje met snoep, chips en frisdrank lukraak wat auto’s geparkeerd. Om bij de boleteria te komen moest je een houten talud oplopen, waar zich net als in zo’n piepklein straatkiosk een volkse vrouw verschool achter een paar raampjes die meer weg hadden van schietgleuven in een fort. Ik koos voor 8000 pesos Particolar, de duurste uit drie rangen. De andere twee, 6 of 4 duizend, bleken toen ik de tent in ogenschouw nam de tribunes àchter mij die veel verder van het enorme podium lagen.
Het vervelende was dat ik op dat moment de enige was met zo’n duur kaartje: vooraan strekte zich een zee van lege, blauwe plastic stoelen uit, de 1e. Rang. Uit gêne én behoefte aan wat rugdekking nam ik een paar rijen naar achteren plaats. Een pront meisje in roze jurkje zorgde wat mij betreft voor het vrolijkste moment van de avond door het stoeltje vóór haar om te duwen, waardoor het domino-effect ook vier andere stoelen één voor één in een rechte lijn richting podium deed voorover vallen. Moeder zette ze glimlachend weer rechtop.

Tá tá-tá dááá! Bienvenidos hooggeëerd publiek. De spreekstalmeester leek meer een gladde quizmaster op t.v. Zijn gele glitterjasje stak idioot niet af tegen het identieke gele glittergordijn achter het podium. Voor ik het wist buitelden twee acrobaten over elkaar en over een eenvoudige houten tafel. De jongste had van zo’n langharige 70-er jaren coupe à la de Nederland-Franse zanger Dave, maar dan glimmend zwart. Onschuldig? Nou nee, binnen een minuut zette hij de toon voor de avond door tussen zijn bekwame buitelingen door snelle, gecontroleerde ‘haar’ neuk- en ‘zich’ afrukbewegingen te maken waarvan het verband met de act mij ontging of simpelweg ontbrak.
Volgde een even ondubbelzinnige als melige stierenvechter act met twee mannen onder een zwart kleed met witte horens die elke ‘vrouw’ – lees: travestiet – die hem/hun voor de voeten kwam te grazen namen, inclusief elkaar. Toppunt van zelfbevlekking? Een stier die zichzelf neemt.
Een verrassend knappe, sensuele tangodans beperkte zich tot mijn ongenoegen slechts tot drie minuten, in tegenstelling tot het André van Duin-met-twee-Corry’s-Van-Gorp theater erna. Hoewel dit ruim een half uur duurde en de tekstgrappen mij grotendeels ontgingen, had ik grote bewondering voor spel en verschijning van de naamgever van dit Circo, Timoteo. Misschien is of was de man, inmiddels tegen de zestig jaar, een bekende acteur in Chili. Eventuele miskenning viel aan zijn spelplezier totaal niet af te lezen – met zijn tuinbroek, grote schoenen en malle hoedje lijkt hij op een kruising tussen de doofstomme Chico van de Marx Brothers en een hillbilly. Als tegenspelers af en toe hun lachen niet kunnen inhouden, vind ik dit alleen maar aanstekelijk! In dit land waar discriminatie op grond van uiterlijk gelukkig weinig voorkomt: hij was de enige zonder latino uiterlijk in het gezelschap! Klein van stuk als hij was had hij iets weg van een koddige Toon Hermans.

Afijn, toen vervolgens een schlagers-met-ingeblikte-achtergrondmuziek voortbrengend manneke rond de pensioenleeftijd zijn… vierde liedje inzette, hield ik de eer aan mijzelf en vertrok. De aanblik van zijn keurige en wat treurige echtgenote die, zich een weg zoekend tussen de rijen plastic stoeltjes, zijn laatste CieDie probeerde te slijten, werd mij opeens teveel.

Naschrift: morgen met de bus naar Pisco de Elqui, bergvallei ten oosten van La Serena. Welllicht wordt het een rare...