Warm water komt vaak rechts uit de kraan, verkeer van rechts heeft geen voorrang, goede koffie is bijna nergens te krijgen en... de zomertijd is opeens voorbij! Vanavond stonden Bill en ik om half acht bij het
Teatro Centenario, een imposant gebouw aan de hoofd
plaza, voor een reeks korte films. Gesloten. Dachten we. Je weet het nooit in Chili. We bleken een uur te vroeg, de zomertijd liep vannacht op haar
eind, dus klok een uur....turrug! Verschil met Nederland dus - denk denk - zes uur. Een halfkoude wrap met tonijn en een bakje halfwarme patat op de bovenste etage van een luxe warenhuis later troffen we twee studentes bij de kassa. Geen koffie, geen bier, geen versnapering. Luxe. Maar ook geen bezoekers, op ons na dan. De vraag naar een toilet leidde mij een trap op een aardeduister in. Aardige lui de Chilenen, maar dienstverlening...
Kort voor aanvang voegden zich een technicus, een regisseur en een bezoekster in de Grote, Lege, Klamme zaal. Toen ik de man van de techniek voor de grap vroeg of hij vooraf wat op de piano ging spelen - ik zag hem wat op het podium scharrelen - vatte hij dit als een serieuze vraag op. Nee, dat gebeurde wel bij
mudo films. Stom genoeg dacht ik eerst dat hij speciale films voor doofstommen bedoelde, terwijl ik aan blinden
dacht. Je weet maar nooit welke speciale doelgroepen in filmhuizen bediend worden, gay cinema en zo...
De erg aardige lichtman vertelde nog enthousiast dat het
independiente films betrof, dus geheel zonder staatssubsidie, en stelde ons aan een net binnenkomende regisseur voor die mij zijn visitekaartje in de hand drukte. Een eer, maar na vier vreselijk amateuristische filmpjes hielden Bill en ik het voor gezien, 1500 pesos armer. Nou ja, arm.
"Arm" de Chilenen die veel van cinematografie houden. Woont daarom een derde van de bevolking in de hoofdstad? Mijn fantasie is eerder dat ze zich daar, tenzij uit absolute economische noodzaak, hebben verzameld - om moet ik zeggen teruggetrokken - uit angst voor die niet te bevatten pleinvreesverwekkende onmetelijkheid van het land, hun land, dat zich tweeduizend kilometer boven en tweeduizend kilometer "onder" hen uitstrekt. Land met het grootste aantal dode en levende vulkanen ter wereld, met talrijke lichte en soms zware aardbevingen en sinds enige tijd in alle kustplaatsen-van-de-4300-kilometer-kust van die leuke bordjes waarheen zich te begeven bij een tsunami.
Nee, dan zie ik deze liever deze waarschuwingen. Niet
Pas Op De Hond!, maar
Baas, Pas Op Je Hond!.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten