La Serena

Donderdag 12 april. Voor de duidelijkheid, bovenstaand plaatje is nog van eerder, maar vind het wel een leuk inkoppertje. Nu in La Serena, opnieuw de sfeer van een – het wordt in die zin wat eentonig – verlaten badplaats. Kilometerslange stranden tot de armere zusterstad en vissersplaats Coquimbo, verderop aan de baai. Daar kun je in een stenen kruis zo hoog als de Westertoren klimmen, òòk een uiting van katholicisme. Ik aanschouw het gevaarte slechts uit de verte, omdat ik ook enigzins ge-“strand” ben. Dacht hier 1 à 2 dagen te zijn, worden er vier.
Er zijn slechtere pas-op-de-plaatsen dan La Serena. Afgezien van dat ik nauwelijks een westerse tourist zie en behalve mijn vriendelijke hotelier Antonio nog niemand heb ontmoet, is er veel rust. In hostal Jofré en in de “stad”, op een paar centrumstraten na. Antonio is licht bejaard en heeft Japans bloed, wat zich misschien toont in de bijna boedhistische kalmte in het hotel met patio.
Ja, ´geluid´ is zoals you weet een stokpaardje van mij. “Lekker stil hier” zei ik hem bij aankomst, waarop Antonio ietwat mismoedig “Te stil…”antwoordde. Tja, de zomer is voorbij en pas in juli komen er weer meer, met name Franse, toeristen naar zijn zeggen.

Het leven is keuzes maken, tenzij ze voor je worden genomen of het lot anders beslist. Soms valt het zwaar, het veelvuldige informatie vergaren over wat te doen, wat te bezoeken, waar te eten, waar de juiste winkel voor plakband, haarborstel, geheugenkaart of… vliegreis te vinden. Gisteren was zo´n dag dat ik mij wat gek liet maken, aangezwengeld door de klantonvriendelijke werkwijze van monopolist LAN Chile, de vliegmaatschappij. Schijnt eigendom van de huidige president geweest te zijn, maar moest ie verkopen toen ie in functie als first man kwam…
Zoals vaker in voorkomende gevallen lijk ik meer last te krijgen van de twijfel of ik niet teveel aan het drammen ben om mijn zin te krijgen – online een vliegticket voor de volgende dag te kopen, ergo: de zékerheid dat ik de volgende dag kan vertrekken, dan van het hele gedoe van inloggen, surfen, creditcardgegevens, bellen met callcenter omdat het “natuurlijk” niet lukt om blijvend onduidelijke reden… Anietfijn, ik zal you and myself de rest van het verhaal-van-frustraties besparen, eind van deze bijna-zwanezang is dat ik zatermiddag niet naar de noordelijke industriestad Antofagasto vlieg, maar naar het illustere Calama. Frontier town op de hoogvlakte en onvermijdelijke tussenstop voor reizigers naar een van de hoogtepunten van Chili, San Pedro de Atacama.
Veelbelovend, maar vandaag voel ik mij nogal beroerd. Fysiek dan met name, want intussen heb ik wel spijkers met koppen geslagen: een laaggeprijsde vlucht van twee weken naar de droogste woestijn op aarde én – zojuist geboekt via Antonio – een dagtour morgen naar het Humboldt Natuurreservaat, waar de gelijknamige piinguiin voorkomt, maar ook zeehonden- en vogels! Wellicht zelfs dol… Drie eilandjes voor de kust op zo´n 120 km. ten noorden van La Serena. Hopelijk is de zee niet al te ruig en komt er geen tsunami aan. Hoewel je misschien beter OP zee dan AAN land kan zitten…

Sinds ik dit in al haar eenvoud zo sinistere informatiebord in de stad heb zien hangen, pieker ik daar een beetje over. In bed in mijn, in dit geval stenen, hotel van twee etages of op het strand waar een fraaie woeste branding de grens tussen mijn handdoekje en de Stille Oceaan markeert. Zal ik als de sirenes loeien snel een taxi aanhouden, een lift vragen of – in een van lelijke betonkoloshotels aan de boulevard – in de lift springen? Niet knorren, knordier! Je hebt godjuutje in april lekker een zeebadje en een zonnetje gepakt op slechts een half uur lopen van je hotel!
Waar ik wel even over wil knorren is het m.i. soms wat kille dilemma tussen geld en gezelschap. La Serena is niet een oord waar ik veel contact of aansluiting met andere travellers of “oudere jongeren” zoals ik heb of verwacht. Dus betaal ik morgen, niet geplaagd (dus wat knor ik dan?) door een al te strak budget 34.000 pesos voor een GROEPsexcursie. Ha ha, voor € 57,= een dagje naar de hoe… haaie… (zee)honden! Humboldts! Homo sapiens!

Oh ja, om geen goodwill onder mijn vele mannelijke lezers te verspelen: los of vast van dat La Serena een universiteitsstadje is... zèlden als toch verwende Amsterdammers zóveel mooie vrouwen gezien als hier in Les Serènes. Ze liggen alleen niet op het strand, ze liggen in het gras met hun vriend(innetj)es voor de ingang van hun faculteit. Gelukkig staat de Blvd. Francisco Aguirre vol met beelden als deze...

Vrouwen, ook aan you wordt gedacht! Dit was afgelopen zaterdag, Knordier en gids Alejandro na bezoek aan o.a. wat lezer S. te K. zo treffend omschreef als "het chocoladebad" :


Reizen is ook leren omgaan met tegenslagen. Maakten de dames van de VVV mij eergisteren wijs dat het interessante Museo Archeológico nèt voor een verbouwing is dichtgegaan, loop ik toevallig langs en blijkt het nog nèt open te zijn: laatste dag!

Behalve een tweemanshoge Paaseiland-reus die in de jaren ´50 tijdens een Europese tournee tot tweemaal toe deerlijk werd toe- i.p.v. netjes overeind getakeld, bevat een andere vitrine een daarmee qua omvang in idioot contrast staande cabezas reducidas van 10 cm groot.
Tja, de ene Indianenstam is de andere niet. Ugh ugh!