The sky is crying

Vanmiddag raakte ik in de kleedkamer van de sauna in gesprek met een vrouw die sinds tien jaar huilt. Ik was even voor de kapspiegel op een stoel gaan zitten in afwachting van vriend E., die net was binnen gekomen toen ik wilde vertrekken. Ik bood de vrouw mijn stoel voor de spiegel aan, maar zij gaf aan "het rustig aan te doen" en ging verderop zitten. Ik liep naar E.

Bij terugkeer in het vertrek vertelde ik op haar klaarblijkelijk verzoek een Tip van de Dag: neem fysieke signalen op milde wijze serieus door met je aandacht naar die plekken te gaan die pijn doen. Voor ik het wist, ontstond tussen de kapstokken met kleding van saunabezoekers een kort maar intens gesprek. Uiteraard drong haar ontboezeming niet direct tot mij door. Ik bleef haar aankijken en hoorde mijzelf iets raars mompelen over de overeenkomst tussen een sauna met al die "huilende", zwetende lijven en haar enorme tranenvloed. Ik merkte dat zij vol schoot - pijnlijk misschien, maar ik was erop voorbereid.
Baas-boven-baas (grapje!) vertelde ik "al" twintig jaar te worstelen met pijn, angst en verdriet. Maar dat tijd niet bestaat en je feitelijk van moment naar moment leeft. Tien of twintig of honderd jaar. Neemt niet weg dat zij sinds tien jaar huilt. Acht uur per dag.
Zij sprak haar waardering uit dat ik niet over haar verhaal was heen gewalst. We noemden elkaars voornaam en ze gaf mij een hand.

un pc durable

Op de middelste dag van september belandde Knordier onverwacht in een klein mediacircus. Een artikel in Het Parool had hem op ARA Computers geattendeerd, een fris eenmansbedrijf dat duurzame en betaalbare p.c.'s verkoopt én thuis bezorgt.
Dat leek Knordier wel makkelijk.
Inmiddels is Knordier niet meer de enige geïnteresseerde: na Microsoft en Apple volgde ook Radio Wereldomroep. Deze stuurde een interviewer en cameraman met Wim de Geus van ARA Computers mee bij de bezorging van een door hem persoonlijk geassembleerde p.c. bij een willekeurige klant in Amsterdam-Oost.

ZIET ! :

De burgemeester van Duivendrecht....

....memoreerde in haar openingstoespraakje van een plaatselijk festival de opmerking van een der bezoekende Amsterdammers, een lid van het Weespertrekvaart Mannenkoor. Hij had haar zijn verbazing gemeld dat Duivendrecht een eigen burgemeester heeft. De man veronderstelde blijkbaar dat het hier een soort stadsdeel van Amsterdam betrof, net als 'Geuzenveld' of 'Zuidoost'. Even later zong hij met zijn koor uit volle borst Wie Aan Amsterdam Komt (Die Komt Ook Een Beetje Aan Mij) mee.

Het was een grijze en voor de tijd van het jaar koude zomeravond, die 18e. juni. Reden waarom slechts weinig Duivendrechters hun Vinex-woningen hadden verruild voor een knus grasveldje vlakbij het - zelfs naar mening van de kosmopolitische Knordier - enorme driedubbele viaduct onder de A 10 dat het dorp scheidt van de Nederlandse hoofdstad. Vroeger lag op die plaats een brug over de Weespertrekvaart. Toen een belangrijk verbindingskanaal, sinds 1995 opgenomen in de naam van het mannenkoor. Het nabije café Brugzicht herinnert aan die brug.

Het leek alsof de mannen nog nooit zo luid hadden gezongen: om warm te blijven! En de burgemeester bleef tot het eind, Knordier zag haar enthousiast tussen het publiek staan meezingen met de publiekskraker Klok van Arnemuiden. Hij had zich niet geschaamd over die argeloze opmerking waarop zij in haar toespraak terugkwam. Hij deed dat ook nu niet. Duivendrecht heeft inderdaad een burgemeester en zij genoot. Net als Knordier.

De waarde van de €uro daalt, maar gelukkig zijn er Noppes. Met het vervoer van enkele schilderijen naar een Haagse galerie verdiende ik vorig jaar genoeg om vanmiddag een leuke voorstelling in het Pleintheater in Amsterdam-Oost te bezoeken. In beide gevallen was de Mexicaans-Nederlandse Aida Mussach de tussenpersoon. De schilderijen brachten mij toen in het onnoemelijk verre Slotervaart, waar een vriendin van haar woont. Spaans dan wel Engels keuvelend reed ik de twee vrouwen en "hun handel" naar de hofstad.
Aida is actrice en ik belandde op de mailinglist van haar kleurrijke theatergezelschap. Hun eigen blog 'sensenomproductions.blogspot.com' geeft een goed beeld van hun producties (humoristische filmpjes!).
Dit weekend ging PUTAS in première. Wie enigszins bekend is met de vrolijke hysterie van de oudere films van Pedro Almodóvar en de aantrekkingskracht van de Amsterdamse Wallen op rugzaktoeristen zal een leuke voorstelling zien. Anderen ook natuurlijk, maar... anders. Onkunde van de Spaanse taal is geen probleem, want Engelse boventitels en loepzuivere videobeelden illustreren de dramatische actie. Drie jonge Latijnse vrouwen en één Engelsman spelen "typetjes". Knap, maar Clara Cendrós stijgt er bovenuit: een diva, een theaterdier met de zwoele 'power' én de mooie borsten van een Bette Midler.
Heerlijk om weer eens live theater te zien!

Nieuwe maan

Ook mannen hebben hun maanstonde: Nieuwe Maan. Staat voor nieuw leven, nieuw zaad, hoe je 't wilt zien. En vanavond, 17 mei, staat zij - die maan, dat dan weer wel - duidelijk zichtbaar in de heldere hemel boven het Brabantse land. Daar woont een mannentrainer in een verbouwde 13-e eeuwse hofboerderij met een prachtig landgoed vol groen, houtwallen, totempalen en vuurplaatsen. Aan een van die laatste breng ik de avond door met tien andere mannen die, ditmaal géén benzine, bijtanken.

Zie je de Volle Maan soms indrukwekkend... eh: vól en bol en glanzend haar kalme loopje door de hemel wiegen, de Nieuwe Maan zie ik ferm rechtop steken. Weliswaar wat schuin, maar strak en duidelijk afgetekend in het kosmische duister. Het asperge-seizoen is begonnen, mits voorzien van een lekker sausje!

Winterslaap nog niet voorbij...

... want de lente laat op zich wachten. Zonder knorrig of betweterig te willen zijn ziet Knordier zijn boerenlogica, reeds in maart geformuleerd, bewaarheid. Vanwege de strenge winter is de Noordzee kouder als "normaal". Gevolg: koude lente.
Pffff, Knordier is nog voorjaarsmoe en komt niet tot schrijven. Daarom twee kiekjes van medio april, toen het even superlente was in... De Woerdense Verlaat. Links drie mannen van mijn werkgroep Natuurmonumenten, als ooievaars op hun (wilgen)nest. Rechts drie Tinkers.

De naam tinker komt van het Ierse woord tinceard (tinsmid; scheldnaam voor zigeuners). De tinkers waren paarden van rondtrekkende zigeuners. Vanwege hun bonte aftekeningen waren de tinkers goed herkenbaar (en dus lastig te stelen) en werden ze niet geconfisceerd door het Engelse leger omdat ze te opvallend waren

SUCCES ! DUS LEES VERDER...

... dit knorretje (knordiers voor 'stukkie') gaat over succes, dus hou je vast. De drie optredens van Buurttoneelgroep Muiderpoort waren elk uitverkocht én een SUCCES. Mede dankzij Knordier's vele transformaties. Begon hij als meubelmaker-traag-van-begrip, later ontpopte hij zich ook als een charmante, radslagende jongeling én als een heuse leeuw (niet knorrend, maar grommend) én als een ferme muur voorzien van spleet.

SUCCES 2 betreft het gegeven dat Knordier ternauwernood was hersteld van een heuse cold turkey. Nee, ditmaal niet een transformatie in een kalkoen, maar de ontwenningsverschijnselen die zich op onberekenbare wijze aandienen als iemand na jaren dagelijks gebruik stopt met de inname van een - hou je vast: selectieve serotonineheropnameremmer. In de aanloop naar de première nog behinderd door griepachtige verschijnselen en "stroomstootjes" in de hersenpan, klaarde Knordier de klus glansrijk en zowaar met spelplezier.

SUCCES 3 is de aankoop van een fraaie, moderne buffetkast, volgend op een ingrijpende herindeling van Knordier's honk. Slaap- en huiskamer wisselden stuivertje om zowel des 's zomers frisser en stiller te kunnen slapen, als wel frisser en donkerder het computer- en t.v.-scherm te kunnen aflezen. En... eindelijk zijn de 1001 potjes en voorraadzakken uit zijn keuken uit het zicht. Want in de buffetkast! Leuk detail van de kast is... nee, kijk maar.


Een schilderij van René Magritte, een liftdeur? Nee, een keukenkast via Marktplaats in Woerden voor € 125,- gekocht. Met herhaalde dank aan de sjouwers.

Knordier maakt z'n naam waar: hij speelt oliedomme timmerman en grommende leeuw

Buurttoneelgroep Muiderpoort – ‘Droom ik of ben ik wakker?’

	Datum:	Vrijdag 16 - zondag 18 april
	Aanvang:	20.30 uur
	Toegangsprijs:	€ 8,- reductieprijs € 6,-
	Reserveren:	020 - 668 1313
	Extra:	Aanvang vrijdag16 en zaterdag 17 april: 20.30 uur Let op: aanvang zondag 18 april om 16.00 uur

Muiderpoorttheater

Tweede van Swindenstraat 26
1093 VS Amsterdam
Informatie: 020 – 692 5421
Reserveren: 020 – 668 1313

A Midsummer Night's Dream (Een midzomernachtsdroom) is een romantische komedie van William Shakespeare, waarvan de eerste druk verscheen in een quarto-editie in 1600. Het is het enige stuk, naast The Tempest, dat Shakespeare niet baseerde op een ouder toneelstuk of verhaal.

Het stuk beschrijft de avonturen van vier jonge geliefden, en een groep amateuracteurs in een bos dat verlicht is door de maan. Het verhaal vertelt de manier waarop de vier geliefden en de acteurs met elkaar omgaan, alsook met de feeën die het bos bewonen.

Samul Pepys schreef in 1662 nadat hij het stuk had gezien: "This is the silliest stuff that ever I heard" (Dit is het onnozelste dat ik ooit heb gehoord) Zijn invloedrijke visie dat het een oppervlakkig en geestloos (insipid) komedietje was met een hoop gedoe en muziek rond maneschijn werd pas in de 20e eeuw bijgestuurd. Nu wordt het stuk eerder als een complex en veeleisend kunstwerk erkend.

10 april a.s. misschien nog kaarten!! voor Weespertrekvaartkoor met liedjes uit de volksopera "De Dood & De Zee"

Voor liefhebbers van "het betere zeemanslied" - dus niet oubollige shanties : Knordier treedt op zaterdag 10 april a.s. op met zijn stoere Weespertrekvaart Mannenkoor

Het 30-koppige koor neemt die dag in twee sessies een live CD op van de volksopera "De Dood & De Zee" van Jef Hofmeister.

Kaarten kosten € 12,50 en kun je reserveren bij het Polanentheater, tel: 020-6821311 of via de website www.polanentheater.nl . Alléén eventueel nog voor de middagvoorstelling om 15.30 uur!!.

Bij de dood van Guus, het hondje van manbroeder Joost uit Zeeland

[niet de echte Guus, wel een Stafford



"I stood by your bed last night, I came to have a peep
I could see that you were crying, You found it hard to sleep.
I whined to you softly as you brushed away a tear,
"It's me, I haven't left you, I'm well, I'm fine, I'm here"
I was close to you at breakfast, I watched you as you pour the tea,
You were thinking of the many times, your hands reached down to me.
I was with you at the shops today, your arms were getting sore.
I longed to take your parcels, I wish I could do more.
I was with you at my grave today, you tend it with such care.
I want to reassure you, that I'm not lying there.
I walked with you toward the house, as you fumbled for your key.
I gently put my paw on you, I smiled and said "It's me."
You looked so very tired, as you sank into a chair.
I tried so hard to let you know, that I was standing there.
It's possible for me, to be so near you every day.
To say to you with certainty, "I never went away."
You sat there very quietly, then smiled, I think you knew..
In the stillness of that evening, I was very close to you.
The day is over...I smile and watch you yawning
And say "goodnight, God bless, I'll see you in the morning."
And when the time is right for you to cross the brief divide,
I'll rush across to greet you and we'll stand side by side,
I have so many things to show you, there is so much for you to see
Be patient, live your journey out...then come home to be with me. "

[anonymus]

INGEZONDEN BRIEFJE

Geachte VPRO-redactie,


De kroon (slot) (4)

Graag zou ik verschoond blijven van betweterige reacties zoals Forum onlangs plaatste over m.i. zeer geslaagde series als Bernard, schavuit van Oranje en De Troon. Mijn kronen doen pijn al dat zuur... Ik ben uiteraard voor vrije meningsuiting, maar ik lees een ratjetoe van emoties en irrelevante 'weetjes'. Geen mening. Ik ben van mening - jawel - dat beide series van veel lef, Schwung en vooral verbeelding getuigen. Regisseur Erik de Bruyn bewees dit eerder met zijn prachtfilm 'Wilde Mosselen'.

Als oh zo serieus VPRO-lid geniet ik met volle teugen van de tongue in cheek humor en de visuele pracht van De Troon. Over Hongaarse poesta's galopperende paarden, roze suikertaartpaleizen, heerlijk krom pratende rasactrices als Bianca Krijgsman
en de ravissante Nanette Drazic: komt dat zien! Pennelikkers die een "historisch verantwoorde" weergave van de belevenissen van het koningshuis willen, verwijs ik naar Holland Doc 24, het Rijksarchief of een ander Instituut Voor Droge Kost. De 'f' in het woord film staat voor fictie. Niet voor feit!

INGEROLD

Om je in het modderige mijnenveld van het amateurtoneel te begeven moet je wel Knordier zijn: dikhuidig, morsig en vooral flexibel. Komt dat zien! Van 16-18 april speelt Buurttoneelgroep Muiderpoort een dappere bewerking van een "sprookje" van de wereldberoemde Engelse toneelschrijver Sjakie Spier: Droom Ik Of Ben Ik Wakker?.
Wegens ziekte van iemand valt Knordier halverwege de repetitieperiode in. Hij is er als het ware ingerold. Het stuk bestaat feitelijk uit drie stukken. Teveel uitleggen doe ik niet, maar Knordier speelt afwisselend de meubelmaker Schaaf en een knappe jongen (de lieveling van elfenkoningin Titania). Aangezien Schaaf onderdeel is van een viertal ambachtslui die binnen het toneelstuk "een stukje" willen opvoeren, speelt Knordier óók nog respectievelijk een leeuw die "Grrrr!!!!" gromt en een muur-met-spleet-erin.
Gelukkig heeft Knordier nauwelijks tekst. Nóg gelukkiger: hij speelt de rol van een meubelmaker die het allemaal nauwelijks begrijpt. Dus valt het nauwelijks op als Knordier er weinig van begrijpt. Begrijpt u?
[wordt v e r v o l g d]

Oosterpark in de Achterhoek

Vanmiddag vond mij in Vorden als vriend, verjaardagsgast, supporter en dagjesmens. U leest, de 'V' is in de maand, in dit geval die van 'vorst'. Het vroor dus, maar de zon straalde en de wind blonk (uit door afwezigheid). Een delegatie van zo'n vijftien trouwe discipelen van trainer Willy kwam van heinde en verre om de zestigste verjaardag één hunner luister bij te zetten. Reeds vóór Utrecht werden kleurige vlaggetjes door de treincoupé gedrapeerd. Kado's, appeltaarten en gezang vulden al snel de helft van de wagon.
In contrast met de Mokumse drukte bleek de weldadige stilte in het zonovergoten dorp, één station oostelijk van Zutphen. De Acht Kastelen Loop bleek uit een uiterst overzichtelijk parcours en deelnemersveld te bestaan. Ja, die Vordenaren hebben hun zaakjes goed voor elkaar, misschien mede dankzij de sponsor - een bekende fabrikant van gasfornuizen.
De basisschool heet er De Vordering en het café waar we na afloop van de wedstrijd neerstreken De Herberg, ook al niet zo'n verrassende naam. De jarige wist niet hoe hij het had, na alle taarten moest hij nu de vele kado's zien te verwerken. Gelukkig bood een grote tafel achter in het etablissement uitkomst. Weer terug op station Amsterdam-Amstel stapte hij met drie gevulde AH-tassen over in de metro. Je wordt maar één keer zestig!

Tangosalon

Afgelopen zondag 28 februari was het volle maan. Chili beefde na van een zware aardbeving, India vierde oudjaar door tijdens die laatste dag van de hindoe wintermaand de Holika, 'het kwade', te verbranden en Frankrijk betreurde zo'n zestig doden na een dijkdoorbraak. Nederland leek de dans te ontspringen, maar hier zou de - politieke - aardschok een paar dagen later volgen.

It takes two to tango, in mijn geval een bevriend stel uit Den Haag dat speciaal was overgekomen om een tangosalon te bezoeken. Deze dansstijl niet meester vergezelde ik hen nieuwsgierig naar een zeker adres in de zo fraai-tijdloze Plantagebuurt. In mijn gedachten dwarrelden beelden uit de novelle Spitzen van Thomas Rosenboom rond, boekenweekgeschenk in 2004. Spannende, bijna magere vrouwen. Aantrekking en afwijzing. Bedwelmende melancholie. De grandeur van een milieu waarin ik als maatschappelijke loser niet zou thuishoren. Laat staan mij thuisvoelen. Het viel alleszins mee.

De kletsnatte en gierende rafelranden van de storm in het zuidwesten van Europa deden ons besluiten de tram te nemen. Mijn Haagse vrienden hadden zich bij mij thuis al omgekleed. Hoewel zij de "vederlichte schoentjes" [achterflap van genoemde novelle] pas in de krappe garderobe van het zaaltje aan de Plantage Muidergracht mochten aantrekken, zou hun luchtige outfit dit gure herfstweer niet verdragen. De reis langs slechts twee haltes bracht echter een typische grotestadsworsteling met zich mee: gehannes met een strippenkaarten en natuurlijk vergeten de chipkaart uit te checken. In stijl, jawel, met de sfeer van tango waaraan een zekere obscuriteit niet vreemd is, en daarom niet verbaasd zijn als we straal langs de ingang van de salon drentelen om tweehonderd meter verder de weg eens te gaan vragen.

Nóg meer regen en wind, nóg een tram, nóg meer strippen en chippen. Het huisnummer bleek te klopppen, maar aan de deur ontbreekt elk naambordje of verwijzing dat hier de oudste tangozaal van Amsterdam staat. Met 'oudste' bedoel ik niet de locatie, maar het gegeven dat de oprichters Arjan & Mariannne de tango midden jaren negentig naar Nederland brachten.

Ooit bezocht ik een sauna nabij het Amstelveld. Het was buiten donker, koud en nat, maar het ontbrak deze curieuze vestiging aan een hal. Je stapte zó van straat in het cafégedeelte van de sauna, waar de clientèle halfnaakt dan wel in badjas aan de toog bier, fris en bitterballen nuttigde. Ik moest er even aan denken toen ik mijn natte jas, das en hoed in de garderobe van de tangosalon had gedeponeerd en bijna tegen een innig verstrengeld tangopaar botste. Naarmate de avond vorderde, nam evenredig met de verkeersdrukte op de dansvloer mijn bewondering toe voor al die mannen die zonder binnen- en buitenspiegels hun partner door de zaal manoevreerden.

Leuker woord voor experimenteren: spelen

Kattenbel (met -n, ik heb twee van die poezenbeesten rondlopen): Tekst Tearjerker helder in beeld krijgen lukt nog niet. Ik snap de Kladblok-functie nog niet goed. Komt.... goed!

TEARJERKERS

Deel (1) IN DE SERIE LIEDJES OM TE HUILEN, ZO....

Geschreven door ene Dallas Frazier, maar het mooist gezongen door Merle Haggard

Je hebt d’r eentje omgelegd en wacht in de dodencel. Zelfs voor de dood moet je in de rij staan. Het universum heeft alle tijd van de wereld en ook de beul heeft het weekend gewoon vrij. Door de tralies van je cel zie je de boom staan, waaraan je zult worden opgehangen. Wat is er mooier om de tijd te doden dan te verlangen naar je geliefde?

Met mooie liedjes kan je je goed identificeren, een moeilijk woord voor ‘inleven’. Hoezo: inleven? Hier gaat iemand dood! Maar die iemand is niemand, want god mag weten aan wie of wat Dallas Frazier dacht, toen hij de tekst schreef rond 1969. En gelukkig maar, zo blijft deze killer story een wondermooie tearjerker.

'Will You Visit Me On Sundays'

1- Just outside these prison bars the hanging tree is waitin'
2- At sunrise I'll meet darkness and death will say hello
3- Darling touch your lips to mine and tell me that you love me
4- And promise me again before you go
5- Will you visit me on Sundays will you bring me pretty flowers
6- Will your big blue eyes be misty will you brush away a tear
7- The grave is filled with silence but if a sleeping man could hear
8- Darling would I hear your footsteps up there
[ strings ]
9- Promise me that time won't seperate me from your mem'ry
10- That you'll remember me until the days of silver hair
11- If not for you I know I'd lose my mind before the morning
12- Hold me close and tell me that you still care
13- Will you visit me on Sundays...
Will you visit me on Sundays...

Ik verklaar u de respectievelijke regels van bovenstaand lied:
1. Tralies met uitzicht op een boom met een forse opzij stekende takken zo’n vier meter boven de stoffige grond
2. Nu al de mooiste regel: twee paradoxen tegelijk. De zonsopkomst blijkt een inktzwarte eclips en de dood heet hartelijk welkom.
3. De smart(lap): kinderen die vragen worden overgeslagen.
4. Idem
5. Begin van refrein: Dallas werd na zijn carrière als songschrijver voorganger in de kerk, dus eert de Dag van de Heer.
6. ‘Huilen is voor jou te laat’ komt in mij op.
7. Oorverdovende stilte gevolgd door een fraai eufemisme voor een lijk
8. Is dit claustrofobie of een zoet verlangen naar kittig tikkende dameshakken?
9. Alweer een prangende vraag, maar als je het zo mooi verwoordt…
10. Country ten voeten uit – álle country zangers en zangeressen lijken met grijs haar gebóren!
11. De protagonist lijkt zeker van zijn zaak, maar ook banger om gek te worden dan om dood te gaan.
12. Mmmmm: hou me stevig vast en vergeef me mijn misstap
13. Niet toevallig regel 13: een vraag zonder vraagteken is een kansloos bevel. Tragiek!

En dan nu, huivert en (f)luistert:
http://www.youtube.com/watch?v=swQORTSdiEo