Vanmiddag raakte ik in de kleedkamer van de sauna in gesprek met een vrouw die sinds tien jaar huilt. Ik was even voor de kapspiegel op een stoel gaan zitten in afwachting van vriend E., die net was binnen gekomen toen ik wilde vertrekken. Ik bood de vrouw mijn stoel voor de spiegel aan, maar zij gaf aan "het rustig aan te doen" en ging verderop zitten. Ik liep naar E.
Bij terugkeer in het vertrek vertelde ik op haar klaarblijkelijk verzoek een Tip van de Dag: neem fysieke signalen op milde wijze serieus door met je aandacht naar die plekken te gaan die pijn doen. Voor ik het wist, ontstond tussen de kapstokken met kleding van saunabezoekers een kort maar intens gesprek. Uiteraard drong haar ontboezeming niet direct tot mij door. Ik bleef haar aankijken en hoorde mijzelf iets raars mompelen over de overeenkomst tussen een sauna met al die "huilende", zwetende lijven en haar enorme tranenvloed. Ik merkte dat zij vol schoot - pijnlijk misschien, maar ik was erop voorbereid.
Baas-boven-baas (grapje!) vertelde ik "al" twintig jaar te worstelen met pijn, angst en verdriet. Maar dat tijd niet bestaat en je feitelijk van moment naar moment leeft. Tien of twintig of honderd jaar. Neemt niet weg dat zij sinds tien jaar huilt. Acht uur per dag.
Zij sprak haar waardering uit dat ik niet over haar verhaal was heen gewalst. We noemden elkaars voornaam en ze gaf mij een hand.
