(3). THE CLASH

Guinness is good for you is de slogan. Nog leuker is het als je tijdens het nuttigen van dit bier (let wel: het halve liter Draught blik van 4,2%!) ‘LONDON CALLING’ van de Engelse band The Clash opzet. Bier noch muziek ligt zwaar op de maag, wát een heerlijke plaat. Uit 1979, jawel, precies tijdens de menig muziekliefhebber nogal grimmige aanvliegende jaren der…. punk.

Maar dit is plezier, je hoort het. Een hoes die naar Elvis Presley’s debuut verwijst. Vetkuiven, maar met engagement. De plaat begint met een ode aan Londen en de heerlijke regels 
“London calling to the underworld, 
come out of the cupboard, all you boys and girls, 
London calling now don’t look to us, 
all that phoney Beatlemania has bitten the dust”.

En dan swingt,  rockt, jazzt én reggaet het nóg tien liedjes verder. Dat elfde liedje - Wrong ‘em boyo - staat op een om contractredenen (tja, graaikapitalisme had je toen ook) bijgevoegde tweede elpee. Laat de rest maar zitten. Luister en wordt, met mij, vrolijk van deze naar ik herontdek TIJDLOZE muziek van The Clash.

p.s. Ook op de plaat Brand New Cadillac, een cover van een der eerste echt ruige rockzangers: Vince Taylor.

(2.) CHANGING OF THE GUARDS

Misschien dat ik mij later in de tekst van Bob Dylan's vaak gecoverde song Changing of the guards verdiep, maar voorlopig volstaat de fantastische melodie. Op de cd 'Twelve' van Patti Smith staat zó'n mooie cover van het lied dat (imitatio, interpretatio, aemulatio...) een nog betere versie onwaarschijnlijk leek. Léék, totdat ik de blanke bluesman Chris Whitley met z'n maatje Jeff Lang hoorde. Gemakzuchtig of niet, ik quote even m'n recensie-bijbel All Music Com: ""Changing of the Guard" is a different song entirely -- slow, purposeful, almost a hymn of a country gospel tune. If Dylan cares, he's gotta be proud about turning this barn-burning apocalyptic surreal poem into a forbidding love song."

https://www.youtube.com/watch?v=oKr6nXJoO2M 

MULATU ASTATKE (deel 1. van serie over mooie dan wel avontuurlijke muziek)

Dierbare lezer, dit artikel is het eerste van een hopelijk lange serie over een van mijn passies: bijzondere muziekjes. Zonder regelmaat, mét zangzaad en elpeepraat! Veel genoegen!

[deel 1.]
Geen wonder dat je man niet kent. Net als muzikale groot-of kleinheden als Nusrat Fateh Ali Khan, resp. Chuck Gallegas & the Fabulous Cyclones (onbekend van het pareltje Chili Beans) kende zelfs muziekverzamelaar Knordier de Ethiopiër uit de kop van dit blogje niet. Tot deze week mede-hardloopster E. mij attendeerde op de film Broken Flowers van Jim Jarmusch. Je weet wel, waarin Bill Murray een man speelt, Don Johnston, die besluit zijn vijf ex-geliefdes met een onverwacht bezoek te vereren, na het vermoeden is gerezen dat één van hen de moeder van zijn onbekende zoon is. Tussendoor zien we Bill/Don wezenloos, somber dan wel onbewogen in hotelkamers zitten. 

Telkens wanneer Bill met zijn steil uitgestreken gezicht in z'n auto is gestapt om naar de volgende dame te rijden, zet hij een cassettebandje aan. We horen een weemoedig wiegende deun die precies voor de scène gecomponeerd lijkt te zijn omdat zij haar zo treffend ondersteunt. De waardige lulligheid van Murray krijgt extra kracht doordat het liedje telkens lijkt te stoppen-maar-niet-heus. Gelijk de acteur in deze tragikomedie steeds op het punt lijkt te staan aan zijn twijfel toe te geven en de hele operatie af te breken, dreutelt het instrumentale deuntje door, stokt... en strompelt weer verder. Pas als Bill bij z'n volgende ex parkeert en z'n zoveelste bos bloemen van de achterbank pakt, valt de muziek stil.

Kan geen toeval zijn dat het liedje (Metche Dershe) in het Engels heet: 'When Am I Going To Reach There?'

Luisteren? Klik of plak    https://www.youtube.com/watch?v=sxoYKHqv2h0

Nieuwjaarsborrel DakloZenkrant Z, zondag 11 januari 2015

Uitgeverij Tobi Vroegh werd vertegenwoordigd door ondergetekende, DakHebbende Knordier. Vanuit zijn comfortabele appartement op het voormalige Burgerziekenhuisterrein fietste hij naar het Koffiehuis van den Volksbond aan het Kadijksplein, een fraaie plek waar hij in z'n studententijd wel eens at. Nu trof hij een veertigtal plaatsgenoten, waaronder een enkele vrouw. Regenboog-medewerkers, een man van de Utrechtse tegenhanger die de wat saaie naam 'Straatnieuws' draagt, een ZZP-er/fotografe, bestuursleden, HVO-mensen en enkele Z-verkopers (merendeel was aan het werk, dus op straat). Voor hij het wist, was onze TOBI-afgevaardigde druk aan het netwerken. Na de Utrechter en fotojournaliste/ZZP'er Ingrid hij kort met Z-bestuursleden Jeroen, Hans, een mevrouw Carla (begeleidt daklozen o.a. via Facebook) en... A.-J. H. van V. 


De laatste had als voorzitter net een prachtig tragi-komische speech afgestoken die qua toon onmiskenbaar aan het aloude TV-programma Herenleed deed denken. Na enkele sombere berichten (een boekhouder van een andere stad die een fors bedrag verJanDonkeremaand had; de lelijk groengeel-beschilderde gevel van het Z-pand en de uitspraak "Ik hou niet van veranderingen") volgden vooral positieve punten met als belangrijkste: Z is uit het dal van de laatste jaren gekropen! De bij de VPRO door de wol geverfde A.-J. H. van V. liet zich niet uit het veld slaan door grappige interrupties van enkele dak- maar niet sprakelozen en begon onverdroten deze en gene te bedanken voor hun inzet ("Ach, toe maar, waarom de gemeentelijke bladblazers niet óók bedankt..."). Interessante Z-activiteit voor september 2015: de Homeless World Cup voor dames-en herenvoetballers op het Museumplein!! Dat zal druk worden met allerlei Tanzaniaanse, Haïtiaanse en Inuïtiaanse (eskimo's hebben ook geen dak) spelers...

De speech van de voorzitter kende een organisch besluit toen een medewerkster van den Volkschbond rondging met schalen kaas, worst en bitterballen.

Afijn, tenslotte vatte Dakhebbende Knordier moed en sprak de door hem zeer geachte H. van V. aan, die onze mevrouw Tobi Vroegh zelf ooit nog geïnterviewd bleek te hebben! Hoewel K. zich wellicht iets te fanatiek opstelde als 'scout-op-zoek-naar-interessant-manuscript-liefst-van-een-BN'er' liet de geachte voorzitter de hem toegestoken, ietwat verfomfaaide TOBI-flyer bedaard in zijn aktetas glijden... 
Waarvan akte.